Toen ik startte met schilderen gaf ik mezelf 5 jaar om daarna de balans op te maken. Ik kocht verf, een paar doeken, scheef me in bij de KvK. Daarnaast ontwierp ik een eigen website, startte vol passie en met een enorme drive. Deze maand is de 5 jaar om en waar sta ik nu?
Ik begon met kleine schilderijtjes, die ik al snel verkocht. Dat was goed voor mijn zelfvertrouwen. Ik ging groter werken.
Geheel nieuw in de kunstwereld en zonder netwerk vond ik het moeilijk om een podium te vinden. Daarom schreef ik me in voor verschillende wedstrijden en tot mijn verbazing met succes. En zo legde ik de lat steeds hoger. Inmiddels heb ik wereldwijd 80 werken verkocht, een vaste expositieplaats bij galerie Tom Lucassen en meerdere nominaties op mijn naam.
Maar er knaagt iets.
Alle waardering heeft ook een keerzijde. Vooral na Project Rembrandt ben ik geremd geraakt in mijn vrije manier van schilderen. Techniek beheersen is goed, maar niet als het ten koste gaat van spontaniteit en creativiteit. Ik wil weer los.
Het lijkt me een mooi doel om de komende jaren de techniek als bijzaak te gaan zien en zoals ze in het zen-boeddhisme zeggen: te streven naar de perfecte imperfectie.
Reactie plaatsen
Reacties
Ha lieve Yolande, moeder van Spica, wat een prachtige dingen maak je! Wat ik zo mooi vind is dat de meeste van jouw schilderijen mijn gevoel raken. Ze zijn niet alleen "mooi" om naar te kijken maar hebben elk hun eigen sfeer. Stiekem ben ik een beetje jaloers op jouw talent maar ik gun het je ook van harte!
Ik ben heel benieuwd wat er gaat gebeuren als je de techniek als bijzaak gaat zien.......
Leuk dat Gerard ook een pagina heeft, zeg maar tegen hem dat ik hem wel een echte schilder vind.
Hartelijke groet van Cora (moeder van Bram)